Een smeekbede voor verhuizing

Het komt maar al te vaak voor: strijd tussen ouders wanneer één van hen naar een (ver) buitenland wil verhuizen. Op een achternamiddag klopt een jonge moeder onaangekondigd op onze kantoordeur en krijgt vervolgens een wanhopige huilbui. Wat is het geval? Amber is Australische en heeft tien jaar geleden in haar geboorteland een Nederlander ontmoet: Ernst. Ze gaan trouwen in Australië en krijgen drie jaar later een zoon: Mike.

Mike is ongeveer zeven haar als er huwelijksproblemen ontstaan. Een knipperlichtperiode volgt. Ernst ziet wel kansen voor herstel van de relatie met Amber maar zegt dat ze dan in Nederland moeten gaan wonen. Ze stemt schoorvoetend in en laat vader en Mike alvast naar Nederland vertrekken. Amber volgt zelf een aantal maanden later. Eén maand na de zogenaamde gezinshereniging geeft Ernst te kennen dat hij wil scheiden. Hij vraagt de echtscheiding aan en wil Mike bij zich houden in Nederland.

Amber wil terug naar Australië, mét haar kind

Amber staat op straat, zij spreekt geen Nederlands, heeft hier werk noch familie en/of vrienden. Haar verblijfstitel zal door de scheiding vervallen. Ze is ten einde raad. Amber wil terug naar Australië, mét Mike. Ernst heeft echter inmiddels het paspoort van Mike ingenomen en houdt het document achter. Hij weigert mee te werken aan een verhuizing van Mike naar Australië. Het is inmiddels wel duidelijk dat Ernst de lijmpoging in scène heeft gezet om Mike naar Nederland te krijgen. Zo denkt hij een betere procespositie te verkrijgen.

Ik vraag de rechtbank om vervangende toestemming aan Amber te verlenen om met Mike terug te gaan naar Australië. Vader voert driftig verweer. De rechtbank begrijpt de wanhoop bij moeder, maar wijst toch het verzoek af. Onduidelijk is, aldus de rechtbank, hoe het Mike zal vergaan in Australië zonder zijn vader.

Naar de mediator