Mien toentje

Laatst stond ik een man bij uit Oost-Groningen. Hij woonde in een prachtige woonboerderij aan De Dollard. Hij was jaren op zoek geweest naar een boerderijtje om te wonen op die specifieke plek. Hij had ook voldoende financiële middelen om de woning te financieren. De accountant adviseerde hem echter om een hypotheek te nemen, want dat was fiscaal aantrekkelijk in verband met de aftrek van de hypotheekrente. De bank eiste vervolgens dat de partner van de man zou mee tekenen voor de hypotheek en zo geschiedde.

Doordat de man een hypotheek had genomen, had hij nog wel wat geld over om in de woning te investeren. Hij besloot er een waar paradijsje van te maken. Naast een nieuwe keuken en een badkamer, liet de man op de hectaren grond die bij de boerderij hoorden, een ecologische tuin aanleggen met een natuurvijver. Er kwam een broeikas en een tuinhuis met een terras om vanaf daar over het land te kunnen kijken. Het had hem een lieve duit gekost, al met al meer dan een ton, maar dat was het hem meer dan waard geweest.

Na vijftien jaar kwam er een einde aan de relatie. Mevrouw ging ergens anders wonen. Weer tien jaar later kreeg meneer een brief van een advocaat. Zijn ex wilde een huis kopen met haar nieuwe partner, maar zij bleek nog aansprakelijk te zijn voor de hypotheek van meneer. Sterker nog, zij was mede-eigenaar van het huis aan De Dollard en wilde de overwaarde delen, zo schreef de advocaat.

De man was helemaal verbouwereerd. Het was toch zijn huis, hij had het gevonden en gekocht, het was zijn droom. Zijn ex had alleen maar getekend voor de hypotheek en was ook gewoon weg gegaan. Kon zij dan nu tien jaar later nog aanspraak maken op het huis?

Ja, dat kon zij. Want, wat bleek, de vrouw had niet alleen getekend voor de hypotheek, zij stond ook als koper op de leveringsakte van de woning. Zij was dus mede-eigenaar geworden. Dat betekent inderdaad dat zij recht heeft op de helft van de waarde. Maar dat was dan toch wel de waarde in 2014, want toen was ze immers weg gegaan?

Nee, helaas. De vrouw had recht op de helft van de waarde van de woning op dit moment. Haar stilzitten werd beloond. Zij profiteerde mee van de gekte op de woningmarkt en de prijsstijgingen die daardoor waren ontstaan. Maar hoe zat het dan met de investeringen die de man had gedaan? De tuin was inmiddels uitgegroeid tot een toeristische trekpleister en opengesteld voor publiek om de diverse bloemen en vlinders te kunnen bekijken. Dat had toch zeker een meerwaarde opgeleverd?

Ook hier viste de man achter het net. Partijen hadden geen samenlevingsovereenkomst. Er waren dus geen afspraken gemaakt over dat de ene partner recht had op vergoeding van de ander bij investeringen in de gemeenschappelijk woning. De vrouw stelde dat de renovatie van de keuken en de badkamer niet noodzakelijk was en dat zij die tuin helemaal niet had gewild. Zij had nooit toestemming gegeven voor die investeringen en de boerderij was daardoor ook niet meer waard geworden.

De rechtbank die over deze zaak moest oordelen, volgde de makelaar die had aangegeven dat de aangelegde tuin geen meerwaarde voor de boerderij had opgeleverd. De man had dus geen recht op vergoeding van zijn investeringen.

De moraal van dit verhaal: let goed op wat er wordt afgesproken bij een notaris bij de aankoop van een huis. Maak afspraken over investeringen in gemeenschappelijk vermogen of vermogen van de ander in een samenlevingscontract. En last, but not least, houd tijdens de relatie bij wat je betaalt, bespreek dat met je partner en leg dat vast. Dat voorkomt een hoop ellende als de relatie onverhoopt stukloopt.