Na dertig jaar uit elkaar

Woedend is Jan-Willem als hij de eerste keer bij mij op kantoor komt. Hij heeft de dag ervoor per post een verzoekschrift gekregen van de advocaat van zijn vrouw Michelle. Zij eist daarin dat hij haar maar liefst 20.000 euro bruto voorlopige partneralimentatie per maand gaat betalen. ‘Dat kan toch niet zomaar?’ briest Jan-Willem.

Jan-Willem en Michelle zijn op dat moment al ruim dertig jaar getrouwd. Ze leren elkaar kennen tijdens hun studie in Groningen. Jan-Willem is tandarts, Michelle werkt als assistente binnen zijn praktijk. Daarnaast regelt zij ook alle administratieve zaken en personeelszaken. Dat blijft zij doen, ook als er kinderen komen. De praktijk is aanvankelijk gevestigd aan huis, maar later verhuist het gezin naar een groter pand.

Een paar weken voordat Jan-Willem het verzoekschrift van de advocaat van zijn vrouw ontvangt, heeft zij tegen hem gezegd dat ze niet langer met hem verder wil. Ze vindt dat Jan-Willem en zij uit elkaar zijn gegroeid. De kinderen, die alle drie al uit huis zijn en studeren, zijn geschokt. Datzelfde geldt voor Jan-Willem. Natuurlijk, ieder huisje heeft zijn kruisje, maar hij is gelukkig met Michelle. Hij denkt in eerste instantie dan ook dat haar wens om het huwelijk te beëindigen wel over zal waaien, ook wanneer zij tijdelijk haar intrek neemt bij een vriendin. Na al die jaren hard werken en met zo’n mooi gezin ga je toch niet zomaar uit elkaar?

Jan-Willem denkt dat ze nog wel bijdraait

Als advocaat besef ik dat deze zaak alles in zich heeft om te escaleren. Dat gun ik Jan-Willem natuurlijk niet. Ik wil het liefste een oplossing voor hem vinden, voordat dit uit de hand loopt en er een jarenlange procedure voor ons ligt. Die oplossing kan echter alleen bereikt worden als Michelle en hij met elkaar in gesprek gaan. Gelukkig heeft Michelle een advocaat die er hetzelfde over denkt. Zij heeft weliswaar een verzoekschrift ingediend, maar dat heeft zij pas gedaan nadat zij Jan-Willem meerdere malen een brief heeft gestuurd waarin ze vraagt om in gesprek te treden. Jan-Willem heeft die brieven genegeerd, in de overtuiging dat Michelle nog wel bijdraait. Michelle en haar advocaat zijn dus wel degelijk bereid om samen te praten over de door Michelle gewenste scheiding en de gevolgen daarvan.

Er gebeurt iets moois

Uiteindelijk hebben we meerdere gesprekken, waarin we niet alleen stilstaan bij de gevolgen van de scheiding, maar ook bij de reden voor de scheiding. Michelle kan Jan-Willem uitleggen waarom zij niet meer gelukkig is in het huwelijk. Dit helpt Jan-Willem bij het accepteren van de scheiding.

Jan-Willem en Michelle slagen er uiteindelijk in om goede afspraken te maken. Dit is niet alleen voor henzelf prettig, maar ook voor de kinderen. Hoewel de kinderen al ouder zijn en al lang niet meer thuis wonen, hebben zij toch last van de strijd tussen hun ouders. Wanneer Jan-Willem en Michelle het convenant tekenen, gebeurt er iets moois. Michelle heeft twee bossen bloemen bij zich: een voor haar advocaat én een voor mij. Dat is het grootste compliment dat mijn collega en ik kunnen krijgen.