Een smeekbede voor verhuizing

Het komt maar al te vaak voor: strijd tussen ouders wanneer één van hen naar een (ver) buitenland wil verhuizen. Op een achternamiddag klopt een jonge moeder onaangekondigd op onze kantoordeur en krijgt vervolgens een wanhopige huilbui. Wat is het geval? Amber is Australische en heeft tien jaar geleden in haar geboorteland een Nederlander ontmoet: Ernst. Ze gaan trouwen in Australië en krijgen drie jaar later een zoon: Mike.

Mike is ongeveer zeven haar als er huwelijksproblemen ontstaan. Een knipperlichtperiode volgt. Ernst ziet wel kansen voor herstel van de relatie met Amber maar zegt dat ze dan in Nederland moeten gaan wonen. Ze stemt schoorvoetend in en laat vader en Mike alvast naar Nederland vertrekken. Amber volgt zelf een aantal maanden later. Eén maand na de zogenaamde gezinshereniging geeft Ernst te kennen dat hij wil scheiden. Hij vraagt de echtscheiding aan en wil Mike bij zich houden in Nederland.

Amber wil terug naar Australië, mét haar kind

Amber staat op straat, zij spreekt geen Nederlands, heeft hier werk noch familie en/of vrienden. Haar verblijfstitel zal door de scheiding vervallen. Ze is ten einde raad. Amber wil terug naar Australië, mét Mike. Ernst heeft echter inmiddels het paspoort van Mike ingenomen en houdt het document achter. Hij weigert mee te werken aan een verhuizing van Mike naar Australië. Het is inmiddels wel duidelijk dat Ernst de lijmpoging in scène heeft gezet om Mike naar Nederland te krijgen. Zo denkt hij een betere procespositie te verkrijgen.

Ik vraag de rechtbank om vervangende toestemming aan Amber te verlenen om met Mike terug te gaan naar Australië. Vader voert driftig verweer. De rechtbank begrijpt de wanhoop bij moeder, maar wijst toch het verzoek af. Onduidelijk is, aldus de rechtbank, hoe het Mike zal vergaan in Australië zonder zijn vader.

Naar de mediator

Ik stel hoger beroep in. Het Gerechtshof denkt met moeder mee en is van mening dat de wortels van Mike in Australië liggen. Echter, het Gerechtshof vindt ook dat de ouders eerst met elkaar moeten communiceren over de toekomst van Mike en moeten komen tot een ouderschapsplan voor Australië. Het Gerechtshof laat de beslissing van de rechtbank toch in stand en verwijst partijen naar een mediator.

"Inmiddels zijn vijftien maanden verstreken. Amber is geërgerd door het krampachtig vasthouden aan een ouderschapsplan van het Gerechtshof."

Niet in staat tot overleg

Mijns inziens gaat het Gerechtshof daarmee volledig voorbij aan het feit dat de ouders onder deze omstandigheden simpelweg niet in staat zijn tot nader overleg. Jammer genoeg krijg ik gelijk: de mediation mislukt.

Inmiddels zijn vijftien maanden verstreken. Amber is geërgerd door het krampachtig vasthouden aan een ouderschapsplan van het Gerechtshof. Ze dient opnieuw een verzoek bij de rechtbank in tot verkrijging van toestemming tot verhuizing met haar zoon. Zij telt de dagen en uren af tot aan het moment waarop de rechtbank beslist. Ik op mijn beurt voorzie opnieuw een gang naar het Gerechtshof. De partij die verliest zal ongetwijfeld in hoger beroep willen.

Anderhalf jaar verdriet

Er is nu al anderhalf jaar verdriet en onzekerheid, vooral voor Mike. De gerechtelijke molens draaien voor een zaak als deze veel te langzaam. Rechters zouden in dit geval sneller en doortastender moeten handelen. De rechtbank had wat mij betreft direct toestemming moeten verlenen omdat Ernst geen zwaarwegend belang had bij zijn woonkeuze voor Nederland. Alle betrokken hadden dan terug kunnen keren naar Australie om hun leven – weliswaar gescheiden – aldaar voort te zetten met een gedeelde zorg over Mike. Dit zou de mooiste oplossing zijn, in het belang van Mike. Geertjan Gussenhoven, advocaat en scheidingsmediator Het Rond Advocaten – Zeist www.hetrondadvocaten.nl

Deel dit artikel